bekennen

bekennen tijdens de biecht

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
bekennen	bekennend
bekentenis	bekend

Uitspraak

• Geluid:  bekennen    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• be·ken·nen

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘bespeuren, erkennen’ voor het eerst aangetroffen in 901
• afgeleid van kennen met het voorvoegsel be-

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
bekennen	bekende	bekend
zwak -d	volledig

Werkwoord

bekennen

1. overgankelijk iets laak- of strafbaars toegeven

   • Na een langdurig verhoor bekende hij de moord gepleegd te hebben. 
   • Zij bekende haar zonden tijdens de biecht. 

2. niet te ~ zijn: ontbreken, niet te vinden zijn

   • We dachten hem daar aan te zullen treffen, maar hij was in geen velden of wegen te bekennen. 

   ∗ In werkelijkheid kunnen ze alleen maar wadend in de troebele poel hun dood tegemoet zijn gelopen - een nabij ravijn is nergens te bekennen.

   ∗ Het is een verleidelijk beeld, als je langs talloze kerken en kastelen rijdt, door stadjes waar geen leven te bekennen is, laat staan enige moderne vorm van bedrijvigheid. Maar daarmee misken je de dynamiek die je even goed langs de Nationale 7 aantreft.

3. (Bijbel) (seksualiteit) seksuele omgang hebben met

Afgeleide begrippen

• bekentenis

Vertalingen

    1. toegeven   

Duits: bekennen (de), gestehen (de), zugeben (de) Engels: confess (en) Frans: avouer (fr) Noors: vedgå (no)

Nynorsk: vedgå (nn) Papiamento: konfesá Pools: przyznać (pl) sie Spaans: confesar (es)

Gangbaarheid

• Het woord bekennen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'bekennen' herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
100 %	van de Vlamingen.