bekennen

bekennen tijdens de biecht

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
bekennen	bekennend
bekentenis	bekend

Uitspraak

• Geluid:  bekennen    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• be·ken·nen

Woordherkomst en -opbouw

• afgeleid van kennen met het voorvoegsel be-

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
bekennen	bekende	bekend
zwak -d	volledig

Werkwoord

bekennen

1. overgankelijk iets laak- of strafbaars toegeven

   Na een langdurig verhoor bekende hij de moord gepleegd te hebben.

   Zij bekende haar zonden tijdens de biecht.

2. niet te ~ zijn: ontbreken, niet te vinden zijn

   We dachten hem daar aan te zullen treffen, maar hij was in geen velden of wegen te bekennen.

3. (Bijbel) (seksualiteit) seksuele omgang hebben met

Afgeleide begrippen

• bekentenis

Vertalingen

    1. toegeven   

Duits: bekennen (de), gestehen (de), zugeben (de) Engels: confess (en) Frans: avouer (fr) Noors: vedgå (no)

Nynorsk: vedgå (nn) Papiamento: konfesá Pools: przyznać (pl) sie Spaans: confesar (es)

Gangbaarheid

• Het woord bekennen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'bekennen' herkend door

100 %	van de Nederlanders
100 %	van de Vlamingen.