bekennen

bekennen tijdens de biecht

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
bekennen	bekennend
bekentenis	bekend

Uitspraak

• Geluid:  bekennen    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• be·ken·nen

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘bespeuren, erkennen’ voor het eerst aangetroffen in 901
• afgeleid van kennen met het voorvoegsel be-

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
bekennen	bekende	bekend
zwak -d	volledig

Werkwoord

bekennen

1. overgankelijk iets laak- of strafbaars toegeven

   • Na een langdurig verhoor bekende hij de moord gepleegd te hebben. 
   • Zij bekende haar zonden tijdens de biecht. 

2. niet te ~ zijn: ontbreken, niet te vinden zijn

   • We dachten hem daar aan te zullen treffen, maar hij was in geen velden of wegen te bekennen. 

3. (Bijbel) (seksualiteit) seksuele omgang hebben met

Afgeleide begrippen

• bekentenis

Vertalingen

    1. toegeven   

Duits: bekennen (de), gestehen (de), zugeben (de) Engels: confess (en) Frans: avouer (fr) Noors: vedgå (no)

Nynorsk: vedgå (nn) Papiamento: konfesá Pools: przyznać (pl) sie Spaans: confesar (es)

Gangbaarheid

• Het woord bekennen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'bekennen' herkend door

100 %	van de Nederlanders
100 %	van de Vlamingen.