putare

Latijn

Uitspraak

• IPA: /puˈta:re/

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van Latijn putus “gereinigd”, “zuiver, gezuiverd”, verwant aan Latijn purus “rein, zuiver”.

Werkwoord

stamtijd
infinitief	1e pers. enk. ind. praes. act.	1e pers. enk. ind. perf. act.	supinum
putare	pǔtō	putavi	putatum
eerste vervoeging	volledig

pǔtāre

1. (dichterlijk) schoonmaken, reinigen
   1. (pregnant) snoeien
2. (figuurlijk) rekenen, berekenen, schatten (voornamelijk naar innerlijke waarde);
   1. voor iets worden gehouden, voor iets worden aanzien; achten, schatten, waarderen (met genitief van waarde; pro of in + ablatief; dubbele accusatief);
   2. aannemen, vermoeden, menen, geloven, het er voor houden, denken (meestal met accusativus cum infinitivo); putes: men zou denken; putares: men had kunnen geloofd;
3. (figuurlijk) overrekenen, berekenen, narekenen, nagaan
   1. (pregnant) overgankelijk: overwegen, overleggen, overdenken (met accusatief of accusativus cum infinitivo)

Afgeleide begrippen

• computare
• deputare
• imputare

Overerving en ontlening

• Frans: (literair) putatif “verondersteld”
• Italiaans: potare “snoeien”
• Portugees: podar “snoeien”
• Spaans: podar “snoeien”

Verwijzingen

• s.v. pǔto, in
  J.B. Kan - H.P. Schröder
  (ed.), Latijnsch-Nederlandsch Woordenboek, Utrecht, 1864, pp. 435-436.