Naar inhoud springen

wanhopen

Uit WikiWoordenboek
naamwoord van handeling
zelfstandig bijvoeglijk
wanhopen wanhopig
wanhoop wanhopend


  • wan·ho·pen
stamtijd
onbepaalde
wijs
verleden
tijd
voltooid
deelwoord
wanhopen
wanhoopte
gewanhoopt
zwak -t volledig

wanhopen

  1. inergatief denken dat de zaken niet meer ten goede kunnen keren
    • Na enige dagen op zee hulpeloos rondgedobberd te hebben begonnen sommigen te wanhopen. 
99 % van de Nederlanders;
99 % van de Vlamingen.[2]