pok

Nederlands

Een getekende illustratie van een vrouwenhand met op verschillende plekken een pok (op een vinger, bij de handpalm/-rug, en twee op de pols), of overblijfselen van genezen pokken.

Uitspraak

• Geluid:  pok    (hulp, bestand)
• IPA: / pɔk / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• pok

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘puistje’ voor het eerst aangetroffen in 1401.
• erfwoord: Middelnederlands pocke ‘puist(je), blaar’, uit Oergermaans *puhō (gen. *pukkaz), gutturale afleiding van de Indo-Europese wortel *beu- ‘opzwellen’, waartoe ook behoren o.a. Latijn bucca ‘de volgestopte of opgeblazen wang’, Pools buczyć się ‘zich opblazen’, Oudgrieks búktēs ‘opblazend (van de wind)’ en Sanskriet búkkati ‘hij blaft’. Evenals Nederduits Pock en Oudengels pocc, beide ‘pok, puist’.

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	pok	pokken
verkleinwoord	pokje	pokjes

Zelfstandig naamwoord

pok v / m

1. (medisch) puist, blaasvormig zweertje of kuiltje als symptoom van een huidziekte zoals pokken, koepokken en water- of windpokken.
2. litteken van een inenting tegen een pokziekte, vooral de pokken

Hyponiemen

• zeepok

Afgeleide begrippen

   

pokaal pokachtig pokdalig pokhout pokkenbriefje pokkenherrie pokkenlijder pokkenprik pokkenvirus pokkenweer pokkenwerk pokkenwijf pokkig pokput poksteen pokstof pokziekte

Werkwoord

vervoeging van
pokken

pok

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pokken
   

   • Ik pok. 

2. gebiedende wijs van pokken
   

   • Pok! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pokken
   

   • Pok je? 

Gangbaarheid

• Het woord pok staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd "pok" herkend door:

87 %	van de Nederlanders;
82 %	van de Vlamingen.