collocatie

Niet te verwarren met: colocatie

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  collocatie    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• col·lo·ca·tie

Woordherkomst en -opbouw

• Leenwoord uit het Engels, in de betekenis van ‘vaste verbinding van twee of meer woorden’ voor het eerst aangetroffen in 1984
• afgeleid van het Latijnse locus (plaats) ('collocatio' = samenplaatsen) met het voorvoegsel col-
• afgeleid van het Franse collocation (met het voorvoegsel col-)
• Naamwoord van handeling van colloqueren met het achtervoegsel -atie

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	collocatie	collocaties
verkleinwoord	-	-

Zelfstandig naamwoord

de collocatie v

1. (taalkunde) min of meer vaste combinatie van woorden

   • Het is met name moeilijk om de woordvolgorde van een dergelijke collocatie te wijzigen zonder meteen ook het idiomatische karakter ervan aan te tasten. 

2. (juridisch) aanwijzing van de volgorde van schuldeisers

   • Liever dan een verzoek tot collocatie van een schuldenaar mede te ondertekenen, hoopte Petrus Lemmens in 1789 op een andere manier een financieel geschil op te lossen. 

3. (juridisch) juridisch afgedwongen opname in een psychiatrische inrichting

   • De wet op de collocatie wordt toegepast zonder dat er sprake moet zijn van een misdrijf. 

Afgeleide begrippen

• collocationeel

Verwante begrippen

• [1] combinatoriek

Vertalingen

    1.   

Frans: collocation (fr) v

Spaans: colocación (es) v

Gangbaarheid

• Het woord collocatie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "collocatie" herkend door:

40 %	van de Nederlanders;
93 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.