irriteren

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
irriteren	irriterend
irritatie	geïrriteerd

Uitspraak

• Geluid:  irriteren    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• ir·ri·te·ren

Woordherkomst en -opbouw

• Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘prikkelen’ voor het eerst aangetroffen in 1553
• afgeleid van het Franse irriter (met het achtervoegsel -eren)

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
irriteren	irriteerde	geïrriteerd
zwak -d	volledig

Werkwoord

irriteren

1. overgankelijk op onaangename wijze prikkelen

   • Hij raakte geïrriteerd door het onophoudelijke geklaag van zijn studenten. 

Afgeleide begrippen

• irritatie

Vertalingen

    1. op onaangename wijze prikkelen   

Duits: irritieren (de), reizen (de) Engels: irritate (en)

Frans: irriter (fr) Spaans: irritar (es), amohinar (es)

Gangbaarheid

• Het woord irriteren staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd "irriteren" herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
99 %	van de Vlamingen.