De Zweedse wetenschapper Carl Linnaeus choqueerde in 1729 behoudende kringen door de seksualiteit van planten te vergelijken met die van de mens. Hij schrijft over bloemen als ‘geslachtsorganen’, over bloemkelken als het ‘bruidsbed’ en de sensuele heerlijkheden van het bloemenbestaan. Is het bruidsbed met edele bedgordijnen gestoffeerd en met aangename geuren geparfumeerd, dan wordt het tijd „dat de bruidegom zijn geliefde bruid omhelst en haar zijn gaven offert”.[2]
Satyrium pumilum heeft net als veel andere orchideesoorten geen meeldraden met stuifmeelkorrels (pollen), maar produceert pollinaria. Dat zijn pollenpakketjes op kleverige steeltjes. Die plakken aan een insect dat de bloem bezoekt. Getooid met een gele pollinariapruik gaat de vlieg op weg naar de volgende bloem. Daar zitten de stampers aan de bovenkant van de bloemkelk, zodat de pollenpakketjes er precies langsstrijken als de vlieg passeert.[3]