piepelen

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  piepelen    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• pie·pe·len

Woordherkomst en -opbouw

• [1] Uit de Amsterdamse spreektaal, afgeleid van piepel “jonge eend”, piepeltje “broekventje” met het achtervoegsel -en, aangetroffen vanaf de jaren 1980.
• [2] Uit de Amsterdamse spreektaal , frequentatief gevormd uit piepen “slapen” met het achtervoegsel -el.

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
piepelen	piepelde	gepiepeld
zwak -d	volledig

Werkwoord

piepelen

1. overgankelijk (informeel) kleineren, als een onnozele jongen behandelen en voor de gek houden

   ▸ Ik zat na Milaan-San Remo toch al in de lift en Raas wilde niet dat ik nog meer publiciteit zou krijgen. Die wilde mij klein houden, een beetje piepelen.

   • Pas op, laat je niet door hem piepelen! 

2. (informeel) (eufemisme) naaien, neuken

   ▸ Je broek uittrekken man het leven uutbreek'n.
   Zo'n bushokje aanpakken zedde da's toch geinig.
   Wablief? Moeders kookt voor ons normaal toch.
   Bij serieuze meisjes niks te piepelen teenwoordig.
   Dat schiet nait op dat maakt je wel eens nijdig.

Gangbaarheid

• Het woord piepelen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "piepelen" herkend door:

84 %	van de Nederlanders;
44 %	van de Vlamingen.