knokel

Middelengels

Uitspraak

• IPA: /knukəl/

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van het Angelsaksische cnucel

Zelfstandig naamwoord

knokel

1. (anatomie) knokkel; het gewricht dat de vingers met de hand verbindt, vooral zichtbaar als men de vingers buigt

Schrijfwijzen

• knokelle

Overerving en ontlening

• Engels: knuckle
• Schots: knockle
• Yola: noughel

Middelnederduits

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van het Oudsaksische *knukil

Zelfstandig naamwoord

knokel

1. (anatomie) been, bot, knook; een onderdeel van het skelet

Schrijfwijzen

• knö̂kel
• knuckel

Overerving en ontlening

• Nedersaksisch: Knäöw'l, Kniäkel, Knöekel, knökel, Knökel, Knüakel, Knüekel, Knǖkel, Knüökel
• → Deens: knogle