habitare
Uiterlijk
- ha·bi·ta·re
stamtijd | |||
---|---|---|---|
infinitief | 1e pers. enk. ind. praes. act. |
1e pers. enk. ind. perf. act. |
supinum |
habitāre | habitō | habitāvi | habitātus |
eerste vervoeging | volledig |
hăbĭtāre
- vaak iets hebben, plegen te hebben
- bewonen