getuige

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  getuige    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• ge·tui·ge

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	getuige	getuigen
verkleinwoord	getuigetje	getuigetjes

Zelfstandig naamwoord

getuige m

1. (juridisch) iemand die een gebeurtenis heeft meegemaak of op andere wijze, veelal onder ede, een verklaring kan geven ten aanzien van de ware toedracht van een zaak

Hyponiemen

• bloedgetuige, doopgetuige, geloofsgetuige, godsgetuige, kroongetuige, ooggetuige, oorgetuige

Afgeleide begrippen

• getuige-deskundige

Vertalingen

    1. iemand die een gebeurtenis heeft meegemaak of op andere wijze, veelal onder ede, een verklaring kan geven ten aanzien van de ware toedracht van een zaak   

Deens: vidne (da) o Duits: Zeuge (de) m Engels: witness (en) Frans: témoin (fr)

Papiamento: tistigu Pools: świadek (pl) m Spaans: testigo (es) m Zweeds: vittne (sv) o

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

Woordherkomst en -opbouw

• De aanvoegende wijs van getuigen.

Voorzetsel

getuige

1. kondigt de grondslag aan waarop een uitspraak gedaan wordt

   De Dortherbeek heeft, getuige de sterk slingerende gemeentegrens, in het verleden sterk gemeanderd.

Werkwoord

vervoeging van
getuigen

getuige

1. aanvoegende wijs van getuigen