getuige

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  getuige    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• ge·tui·ge

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	getuige	getuigen
verkleinwoord	getuigetje	getuigetjes

Zelfstandig naamwoord

getuige m

1. (juridisch) iemand die een gebeurtenis heeft meegemaak of op andere wijze, veelal onder ede, een verklaring kan geven ten aanzien van de ware toedracht van een zaak

Hyponiemen

• bloedgetuige, doopgetuige, geloofsgetuige, godsgetuige, kroongetuige, ooggetuige, oorgetuige

Afgeleide begrippen

• getuige-deskundige

Vertalingen

    1. iemand die een gebeurtenis heeft meegemaak of op andere wijze, veelal onder ede, een verklaring kan geven ten aanzien van de ware toedracht van een zaak   

Deens: vidne (da) o Duits: Zeuge (de) m Engels: witness (en) Frans: témoin (fr)

Papiaments: tistigu Pools: świadek (pl) m Spaans: testigo (es) m Zweeds: vittne (sv) o

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘voorzetsel’ voor het eerst aangetroffen in 1644
• De aanvoegende wijs van getuigen.

Voorzetsel

getuige

1. kondigt de grondslag aan waarop een uitspraak gedaan wordt

   • De Dortherbeek heeft, getuige de sterk slingerende gemeentegrens, in het verleden sterk gemeanderd. 

Werkwoord

vervoeging van
getuigen

getuige

1. aanvoegende wijs van getuigen

Gangbaarheid

• Het woord getuige staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd "getuige" herkend door:

99 %	van de Nederlanders;
99 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.