dijn

Nederlands

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3e persoon (onzijdig)	zijn z'n (ervan)	zijne
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm

Uitspraak

• Geluid:  dijn    (hulp, bestand)
• IPA: / dɛin / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• dijn

Woordherkomst en -opbouw

• erfwoord via Middelnederlands dijn van Oudnederlands thin, de genitief van thi "jij", als bezittelijk voornaamwoord aangetroffen vanaf de 10e eeuw .
• In het Limburgs bestaat het verwante woord dien, dat hier vooral behoort tot de informele spreektaal. Zie ook het Duitse dein.

Bezittelijk voornaamwoord

dijn

1. (verouderd) jouw, van jou

Opmerkingen

• Wordt gebruikt in onderstaande uitdrukking.

Verwante begrippen

• du, dij
• mijn, zijn, hun

Uitdrukkingen en gezegden

• [1] het verschil tussen mijn en dijn niet kennen
  bezit van een ander gebruiken alsof het van jou is (letterlijk: van mijn en van dijn, het mijne en het jouwe)

Anagrammen

• nijd

Gangbaarheid

• Het woord 'dijn' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.