dijn

Nederlands

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3e persoon (onzijdig)	zijn z'n (ervan)	zijne
3e persoon (genderneutraal)	hun	hunne
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm

Uitspraak

• Geluid:  dijn    (hulp, bestand)
• IPA: / dɛin / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• dijn

Woordherkomst en -opbouw

• erfwoord via Middelnederlands dijn van Oudnederlands thin, de genitief van thi "jij", als bezittelijk voornaamwoord aangetroffen vanaf de 10e eeuw .
• In het Limburgs bestaat het verwante woord dien, dat hier vooral behoort tot de informele spreektaal. Zie ook het Duitse dein.

Bezittelijk voornaamwoord

dijn

1. (verouderd) jouw, van jou

Opmerkingen

• Wordt gebruikt in onderstaande uitdrukking.

Verwante begrippen

• du, dij
• mijn, zijn, hun

Uitdrukkingen en gezegden

• [1] het verschil tussen mijn en dijn niet kennen
  bezit van een ander gebruiken alsof het van jou is (letterlijk: van mijn en van dijn, het mijne en het jouwe)

Anagrammen

• nijd

Gangbaarheid

• Het woord 'dijn' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.