dijn

Nederlands

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3e persoon (onzijdig)	zijn (ervan)	-

Uitspraak

• Geluid:  dijn    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• dijn

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘bezittelijk voornaamwoord’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 901

Bezittelijk voornaamwoord

dijn

1. (informeel) van dij

   • Het verschil tussen mijn en dijn niet goed kennen. 

Opmerkingen

• De in onbruik geraakte vorm is: "van mijn en (van) dijn", de moderne vorm is: "van mij en van jou", of: "het mijne en het jouwe". Wordt nog wel gebruikt als spreekwoord (en mogelijk nog in dialecten, zoals in Limburg, waar het in de informele spreektaal (tegen vrienden, broers, zussen en diens vrienden) gebruikt zou worden).

Verwante begrippen

• du, dij

Anagrammen

• nijd

Gangbaarheid

• Het woord 'dijn' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.