deverbatief
Nederlands
Uitspraak
- Geluid: deverbatief (hulp, bestand)
Woordafbreking
- de·ver·ba·tief
Woordherkomst en -opbouw
- Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘van een werkwoord afgeleid’ voor het eerst aangetroffen in 1902 [1]
- afgeleid van het Latijn 'verbum'
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| naamwoord | deverbatief | deverbatieven |
| verkleinwoord | - | - |
Zelfstandig naamwoord
het deverbatief o
- (taalkunde) een woord dat van een werkwoord is afgeleid
- ▸ Causatieven, frequentatieven en intensieven worden samen ook deverbatieven genoemd.[2]
| stellend | |
|---|---|
| onverbogen | deverbatief |
| verbogen | deverbatieve |
| partitief | deverbatiefs |
Bijvoeglijk naamwoord
deverbatief
- (taalkunde) van een werkwoord afgeleid of afleidend
- ▸ Deverbatief is ook het in alle dialecten voorkomende -rik 'de plaats of tijd, waar of waarop men iets doet of ondergaat'.[3]
Antoniemen
Gangbaarheid
- Het woord deverbatief staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
Verwijzingen
- ↑
Weblink bron Cosijn, P.J.“Oefeningen bij de Nederlandsche spraakkunst” (1902) - ↑ Weblink bron Rijpma, E., Schuringa, F.G.“Nederlandsche spraakkunst” (1924), Wolters
- ↑ Weblink bron Uhlenbeck, C.C.“Ontwerp van eene vergelijkende vormleer der Eskimotalen” (1907), Müller
