abrupt

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  abrupt    (hulp, bestand)
• IPA: /ɑp'rʏpt/

Woordafbreking

• ab·rupt

Woordherkomst en -opbouw

• Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘plotseling plaatshebbend’ voor het eerst aangetroffen in 1650
• Afkomstig van het Latijnse woord abruptus, het voltooid deelwoord van het Latijnse werkwoord abrumpere (= afbreken, breken, onderbreken) met het voorvoegsel ab-.

	stellend	vergrotend	overtreffend
onverbogen	abrupt	abrupter	abruptst
verbogen	abrupte	abruptere	abruptste
partitief	abrupts	abrupters	-

Bijvoeglijk naamwoord

abrupt

1. onverwachts optredend

   • Er was een abrupte verandering in de temperatuur. 
   • De regen leek daarnet af te zwakken, maar stopte niet; en toen, in een abrupte overgang van toon, werd hij nog heviger, nog duchtiger, alsof het voorafgaande slechts een prelude is geweest voor het echte plenswerk.  

Synoniemen

• plotseling

Bijwoord

abrupt

1. ineens, plotseling, plotsklaps

   • De temperatuur veranderde abrupt. 

   ▸ Harald bleef abrupt staan.

   ▸ Hij kwam abrupt overeind en zei dat hij alleen moest zijn, dat het eten zou moeten wachten.

   ▸ Ze wierp me een blik toe, draaide zich toen abrupt om en liep de deur uit.

Antoniemen

• geleidelijk

Vertalingen

    1. onverwachts optredend   

Duits: abrupt (de) Engels: abrupt (en) Portugees: abrupto (pt)

Spaans: brusco (es), súbito (es), abrupto (es) Tsjechisch: abruptní (cs)

Gangbaarheid

• Het woord abrupt staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "abrupt" herkend door:

99 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.

Engels

Uitspraak

• Geluid:  abrupt (VS)    (hulp, bestand)
• IPA: /əˈbrʌpt/

Woordafbreking

• ab·rupt

Woordherkomst en -opbouw

• Afkomstig van het Latijnse woord abruptus, het voltooid deelwoord van het Latijnse werkwoord abrumpere (= afbreken, breken, onderbreken) met het voorvoegsel ab-.

stellend	vergrotend	overtreffend
abrupt	more abrupt	most abrupt

Bijvoeglijk naamwoord

abrupt

1. abrupt
2. gescheiden

vervoeging
onbepaalde wijs	to  abrupt
he/she/it	abrupts
verleden tijd	abrupted
voltooid deelwoord	abrupted
onvoltooid deelwoord	abrupting
gebiedende wijs	abrupt

Werkwoord

abrupt

1. overgankelijk afbreken [2], onderbreken, verstoren

Afgeleide begrippen

• abruption
• abruptly
• abruptness