Anstand

Duits

Uitspraak

• Geluid:  Anstand    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈanʃtant /

Woordafbreking

• An·stand

Woordherkomst en -opbouw

• [1]: Komt van het Middelhoogduitse anstand in de zin van "wapenstilstand; afstel, opschorting". Dit Middelhoogduitse woord is een deverbatief van an(e)stān in de zin van "tot staan komen; behoren, betamen"
• [2]: Komt van de oudere begripsbepaling van Anstand in de zin van "bedenking; uitstel, respijt"
• [1-4]: Duits zelfstandig naamwoord met het voorvoegsel an-

	enkelvoud	meervoud
nominatief	der Anstand	die Anstände
genitief	des Anstandes des Anstands	der Anstände
datief	dem Anstand	den Anständen
accusatief	den Anstand	die Anstände

Zelfstandig naamwoord

Anstand, m

1. (zonder meervoud) fatsoen, gevoeglijkheid

   «Sie haben viel Anstand gezeigt.»

   Ze hebben veel fatsoen getoond.

2. (Zuid-Duits, Oostenrijks) moeilijkheid, gelazer, bezwaar

   «Wir hatten Anstände bei der Zollkontrolle.»

   We hadden moeilijkheden bij de douanecontrole.

   «Es hat keinen Anstand gegeben.»

   Er waren geen bezwaren.

3. (jachttaal) standplaats

   «Der Jäger ging auf den Anstand.»

   De jager ging naar de standplaats.

4. (jachttaal) het wachten op een standplaats

   «Nach zweistündigem Anstand beendete man die Jagd erfolglos.»

   Na twee uur wachten op de standplaats beëindigde men de jacht zonder succes.

Synoniemen

• [1]: gute Sitte
• [1]: schickliches Benehmen
• [2]: Ärger
• [2]: Schwierigkeit
• [3-4]: Ansitz

Hyperoniemen

• [1]: Verhalten

Afgeleide begrippen

[1]: anständig [1]: anständigerweise [1]: Anständigkeit [1]: Anstandsbesuch

[1]: Anstandsdame [1]: Anstandsfrist [1]: Anstandsgefühl [1]: anstandshalber

[1]: anstandslos [1]: Anstandsregel [1]: Anstandsunterricht [1]: Anstandswauwau

Uitdrukkingen en gezegden

• [2]: (keinen) Anstand an etwas nehmen

zich ergens (niet) aan ergeren